Column Telegraaf: Zinloos risico in opkomende markten
Beleggers in opkomende markten lopen vaak meer risico dan nodig is. Producten die een-op-een de index volgen bieden namelijk geen bescherming tegen grote koersdalingen. Vaak wordt het risico in deze markten in kaart gebracht door de bewegelijkheid te meten met de standaard deviatie, maar hierin zit ook het opwaartse risico gevat.
Professionele beleggers bestuderen daarom vooral de mate van het neerwaartse risico door te kijken naar de maximale terugval in procenten, gemeten vanaf de piek tot het laagste punt over een bepaalde periode. Dit biedt een beter inzicht in het daadwerkelijke verlies dat in portefeuille wordt gevoeld.
Zo’n luchtzak op de beurs is een aanslag op je vermogen. Ga maar na, er is 25% stijging nodig om een verlies van 20% goed te maken. Er is 67% stijging voor nodig om een verlies van 40% goed te maken. Negen jaar lang een rendement halen van 10% gevolgd door een daling van 57%, zoals tijdens crisis van 2008 brengt je in een keer weer terug bij af. Het neerwaarts risico zo klein mogelijk houden is belangrijker dan een zo hoog mogelijk rendement halen.
Juist opkomende markten worden gekenmerkt door grote tussentijdse dalingen in een jaar. Elk kalenderjaar sinds 2001 heeft de index van opkomende markten een daling gehad van meer dan 10% (met uitzondering van 2017), met bijna de helft van deze correcties groter dan 20%. Verrassend is dat deze dalingen soms ook gebeurden in bijzonder positieve jaren. Bijvoorbeeld 2004, 2006 en 2009 waren allemaal kalenderjaren met index rendementen van meer dan 25%, maar dezelfde jaren werden tevens gekenmerkt door correcties van meer dan 20%.
Als een daling van 20% wijst op een bearmarkt en een stijging van 20% op een bullmarkt, betekent dit dat we in elk van deze kalenderjaren een bearmarkt beleefden binnen een bullmarkt. Dat is pas volatiliteit! Beleggers in indexproducten worden hierin mee geslingerd, terwijl er mogelijkheden bestaan hetzelfde of een beter rendement te halen met minder risico. Dit vraagt dan wel om een actieve benadering die neerwaartse bescherming biedt. Wanneer het kapitaal beter in stand wordt gehouden is er meer blootstelling op elke daaropvolgende rally en ontstaat er een beter rendement.
Er zijn meerdere manieren om dit te doen, maar uit eigen ervaring weet ik dat het selecteren van dividendaandelen een goede manier is om het neerwaartse risico te beperken. Als voorbeeld maakte ik een simpele screening van aandelen uit het universum van opkomende markten. De criteria waren: een dividend van meer dan 4% en een rendement op het eigen vermogen (ROE) van hoger dan 12 en een marktkapitalisatie van minimaal een miljard euro. De uitkomst van de screening is met Bloomberg als gelijk gewogen portefeuille terug getest over een periode van 2008 t/m 2018, met elk half jaar een herweging. Dit gaf al een aanzienlijk beter resultaat dan een buy-and-hold belegging in de index. De selectie behaalde over de periode een geannualiseerd rendement van 10,60% ten opzichte van 2,64% voor de index. De intra jaarlijkse terugval voor de selectie was gemiddeld 14,42%. Dat is een stuk minder risicovol dan de 20,22% voor de index.
Een dergelijke simulatie is natuurlijk wat anders dan de praktijk, maar bovenstaande exercitie geeft aan dat investeerders op zijn minst de mate van intra jaarlijkse terugval zouden kunnen meewegen in de keuze tussen een actief fonds of een index tracker. Er zijn goede actieve fondsen in de markt te vinden die een outperformance laten zien met minder grote tussentijdse dalingen. Ondertussen lees ik in het nieuws dat Emerging Market index producten in de afgelopen 15 weken een instroom hadden van $22 miljard. Gedreven door het sentiment stappen beleggers massaal lekker goedkoop in deze trackers. De komende luchtzakken krijgen ze er gratis bij.
Wilt u de hele column van Marco Balk van TCM Investment Funds lezen op telegraaf.nl? Klik dan hier.
